[ Gepubliceerd in De Internet Gids no. 2018/3 – Wonderkamer ]
Museologe Lise Lotte ten Voorde geeft in een persoonlijk essay een overzicht van het verzamelen, en waarom we ons zo aan een verzameling hechten of het nu een collectie van roze nijlpaarden, sigarettenpeuken of navelpluis is.Lees meer
[ Dit stuk werd op 7 februari gepubliceerd bij Charlie Magazine ]
Ben je helemaal naar een berg in het zuidwesten van Portugal gereisd om er zittend op een yogamat te ontdekken wie je nu wezenlijk bent, is de eerste vraag die gesteld wordt door je mede soul-searchers ‘Wat doe je?’. Die vraag der vragen maakt me razend, wanhopig, verdrietig. De vraag impliceert dat je werk, en de mate waarin je er succesvol mee bent, je identiteit bepaalt. Op de zoektocht naar het antwoord alleen maar meer vragen. Wat als je geen werk hebt, of je je werk niet graag doet? En wat als je jezelf niet kunt bedruipen met de dingen die je doet? Ben je dan mislukt? Heb je dan geen identiteit? Kun je dan wel gelukkig zijn?Lees meer
“Je hebt maar één leven en het is je morele plicht dit te leven in overeenstemming met je eigen innerlijk. Je bent toch geen masochiste?”
– uit ‘Meisje Niemand’ van Tomek Tryzna
Dat je tijdens de file op de Antwerpse ring in je auto zit, onderweg naar een verrassingsfeest in Amsterdam voor een vriendin die veertig wordt. Het is eigenlijk een te grote opgave gezien je eeuwigdurende vermoeidheid, de afstand, de uilskuikens van mede-weggebruikers, maar ze is je zeer dierbaar, jullie kennen elkaar al 15 jaar elkaars ouders en vrienden, en je weet hoe de reis van je zal afvallen wanneer je eenmaal – roes van gelukzaligheid en Moscow Mule die je voor limonade aan zag- op dat dakterras staat, met uitzicht over het oostelijk havengebied gekleed in wit hemd, bretels aan je jeans en te krappe rode gympen uit de zak met bestemming rommelmarkt voor het ingestudeerde dansje.Lees meer
Het voelde ongeveer zo: een bevende bannelinge op een angsteiland bedekt met stoffige rode aarde zover het oog rijkt, omringd door golven met schuimende, gele koppen zo hoog dat de horizon niet meer bestond. De bannelinge zoekt soelaas op de enige plek die beschutting biedt: in een greppel achter een wrakkig stuk Restant Van Iets; in niets gelijkend op de Moedergrot vol versleten kussens, Pino-nesten en naar kinderkamer geurende verhalen. Op de dagen volgend op nachten die ze voor de verandering met maar één in plaats van twee open ogen heeft doorgebracht, en achter dat ene gesloten oog wat moed heeft ontwaard, beweegt de bannelinge zich tegen de stroperige eilandwind in, de rug gekromd, naar de andere kant van de schrale vlakte waar het vol Beren en Andere Gevaarlijke Luchtspiegelingen zit.Lees meer
Kinderen of niet? De vraag passeert met grote regelmaat. Komt hij niet over de lippen, dan is het toch zijn schaduw die over de achterkant van gesloten oogleden glijdt. Als de woorden hardop klinken komen ze meestal uit mijn eigen mond omdat ik het onderwerp aansnijd bij vriendinnen. Een groot deel van die vriendinnen heeft kinderen, de vrouwen die ze niet hebben blijven vermoedelijk kinderloos om uiteenlopende redenen. Sommige redenen lijken op die van mij, of op dat wat het fundament van een welles-nietes zonder duidelijke spelregels vormt.Lees meer
Dit is het vervolg op De schoenengeluksindex
Ik ben elk moment van mijn leven doodsbang geweest, maar dat heeft me er nooit van weerhouden de dingen te doen die ik wilde doen
– Georgia O’Keeffe, schilder
Het zag er naar uit dat mijn ongenode gast voorlopig niet uit zichzelf zou vertrekken. Ik kon kiezen: me uitputten in een offensief om hem toch zover te krijgen of me neerleggen bij zijn aanwezigheid in de hoop dat hij op den duur zijn interesse zou verliezen. Eén les had ik alvast geleerd: hoezeer mooie (nieuwe) spullen (vooral schoenen, rode, groene en azuurblauwe schoenen) ook een verzachtende werking hebben, die is altijd maar tijdelijk. Maslow liet ze niet voor niets weg uit zijn behoeftenpiramide.Lees meer
‘Vergeet je dasje niet’, zei mijn moeder in zo’n beetje elk seizoen als ik naar buiten ging – en dat ging ik vaak. Mijn ‘dasje’ was een door haar grof gebreid, biggetjesroze gevalletje dat ik met een lus droeg om mijn nek die paste in de cirkel van mijn vader’s duim en wijsvinger. Als jong kind was ik chronisch verkouden en deze verkoudheden gingen gepaard met ademhalingsproblemen zonder duidelijke oorzaak, waar alleen astmamedicatie tegen hielp. Zo’n inhaler vond ik dan wel weer interessant en hoewel ik die tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging nauwelijks nog gebruikte, zette ik hem zonder scrupules in als excuus bij de zoveelste Coopertest of kanaalloop. De school lag vlakbij het Amsterdam-Rijnkanaal en die loop bestond uit een aantal keren heen en weer tussen twee bruggen. De docenten Lichamelijke Opvoeding waren collectief overtuigd van het nut van deze onderneming tussen twee bruggen of muren; ultieme stompzinnigheid in mijn optiek.Lees meer
Zou geluk in een nieuw paar schoenen schuilen, dan was 2015 een zeer gunstig jaar geweest.
1.
Te oud en te duur, niet genoeg uren beschikbaar, onvoldoende ervaring (met onderbroeken verkopen). Die ene keer dat mijn sollicitatie wel werd weerhouden bleek de omzet dusdanig tegen te vallen dat extra personeel aannemen onverantwoord zou zijn en de andere keer werd ik nooit meer opgeroepen na een eerste dienst als kok. Ik was het ondertussen beu de stad te doorkruisen en mij op strategische plekken te presenteren met in mijn tas een stapel CV’s dat volgens de laatste mode ook een pasfoto bevatte. Ook zonder bijbaan zou ik het wel redden als ik voor een beetje meer structuur en andersoortige opdrachten kon zorgen. Blijkbaar was dat wat het lot voor mij bedacht had.
Ik had een fantasietje waarin ik de sexy Iraakse kunstenaar in antwoord op de vraag waardoor ik zo angstig was geworden, zou zeggen: Arabische mannen. Jij bent onderdeel van mijn therapie. Ik moest erom grinniken zoals om de meest effectieve moppen – die met een kern van pijnlijke waarheid.Lees meer
1.
Vanaf haar vakantieadres op Corsica had ze me verzekerd dat het niet om naakt poseren ging. Nu stond ik in de woonkamer van haar appartement, in elke ooghoek een meubelstuk of snuisterij afkomstig uit de woning die ik ooit gedeeld had met haar echtgenoot. Ik schuifelde achter haar aan door de vertrekken als een debutante, tersluikse blikken werpend op het echtelijke bed. Braaf paste ik een rok en een vest; talend naar goedkeuring stalde ik mijn meegebrachte schoenen uit. Studieus bladerde ik door de boeken vol ontklede flappers die ze me aanreikte ter inspiratie; ‘oh werkelijk?’.Lees meer
