[ Verschenen in ‘Black Meets White’, een publicatie van Verbeke Foundation ]
Daar staat hij. Fallisch in het landschap, verrijzend op een verhoging die een korte klim vereist. Daar staat hij, met een monumentaal air, als een grafische vinger in de lucht. Hij valt wat uit de toon, als iets buitenwereldlijks tussen de resten van een uit vergankelijke materialen opgetrokken beschaving. Binnenin blijkt dit bouwwerk brozer, minder hermetisch, minder ongenaakbaar dan de buitenkant doet vermoeden. De ogen ketsen van de wanden, op zoek naar het licht, terwijl het hoofd naar achter helt. Er is geen dak, enkel kieren waar doorheen de hemel haar licht naar binnen stort en alles doet zweven. Als de sluis naar een ruimtecapsule in Star Trek, maar ook als een transcendente ervaring die je voor een vliedend moment je menselijke vorm doet vergeten. Lees meer
[ Gepubliceerd op koenbroos.be ]
Een glanzende vloer die het binnendansende licht verstrooid tegen het plafond van grof beton, in glas gevangen zonnestralen omkaderd door bloedrood, vlekken van dampend blauw in je ooghoek. Verrukking en ongeloof over hoe Koen Broos zelfs in het driedimensionale zijn fotografie, zijn blik, weet te evoceren. Concreter dan ooit en toch even ongrijpbaar als de atmosfeer in en rond zijn werk. Het theaterwerk, de schrijversportretten, zijn vrije reeksen, het filmen, de scenografie en de inrichting van zijn woningen hangen op organische manier samen. Wat volgt is een tekst die het samenspel tussen vraag, handreiking en onthulling, tussen radicaliteit, esthetiek en licht verbindt in drie bedrijven.Lees meer
[ Deze tekst schreef ik in mei 2018 in opdracht van de fotograaf ter begeleiding van zijn boek.
Ze is ook te vinden op zijn website www.christianvanderkooy.eu ]
Dit boek is een atlas. Een atlas van een mentale ruimte gevuld met betekenissen uit twee belevingswerelden. Lees meer
Herinner je je de witte sering achter het huis? Hij stond aan de rechterkant, net na het rijtje coniferen dat de zandbak afschermde van de rest van de tuin. Ernaast stond een jasmijn, eronder de bramen en moeders kruidentuin. De bieslook schoot altijd door en kreeg een grote, paars bloeiende bol. Ik verbaasde me er altijd over dat die holle steel niet onder het gewicht van zijn bloem bezweek.Lees meer
[ Onderstaande tekst is verschenen in de publicatie
‘Where do the characters go when the story ends?’ van Karina Beumer ]
Het drieluik, de trilogie: een klassieke vorm. Ook: het goede dat in drieën komt met de heilige drie-eenheid als oervorm. En, in dit geval, drie pogingen tot het beantwoorden van een vraag die steeds een andere is. Maar, mag het niet ook gewoon goed klinken?
Voor de duidelijkheid, begrip is niet noodzakelijkerwijs de bedoeling. Osmose tussen feiten, gevoelens, verzinsels en toevalligheden kunnen niet worden voorkomen. Het is de aard van dit beest. Het is de aard van Karina Beumer die al kijkend tekenend filmend reageert op het leven de kunst het leven de kunst de klunst het kleven.
Wordt vervolgd…door een poging de synergie tussen de drie delen… *CUT*Lees meer